Στα πλαίσια του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου υγείας, όλες οι ασθένειες θεωρούνται “ψυχοσωματικές”, καθώς συμμετέχουν στην αέναη αλληλουχία της ψυχής και του σώματος. Δεδομένου ότι η βιοψυχοκοινωνική προσέγγιση υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αμιγές βιολογικό πρόβλημα, απαιτείται μια ολιστική παρέμβαση σε ατομικό επίπεδο (οργανικό και ψυχολογικό).
Σκοπός της ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης στην ασθένεια είναι η μείωση ή και η εξάλειψη των ενοχλητικών συμπτωμάτων, ακόμη και η πλήρης ίαση σε κάποιες περιπτώσεις. Από τη στιγμή που μυαλό, ψυχισμός και σώμα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, σκέψη και συναίσθημα μπορούν να κατευθύνουν τις λειτουργίες του σώματος, άρα και να θεραπεύσουν. Όταν τα νοητικά ή συναισθηματικά πρότυπα που οδήγησαν στην ασθένεια θεραπευθούν, θεραπεύεται και το σώμα ή η ασθένεια “κοιμάται” και δε μας ενοχλεί πια.
Η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος εφόσον είναι υγιής. Η ψυχολογία της υγείας μας παρέχει τη γνώση του να είμαστε και να παραμένουμε σε μια κατάσταση ευεξίας, δίνοντάς μας τον έλεγχο του σώματός μας και των λειτουργιών του.